Het voelde als een bevrijding. Ineens werd het doel van mijn leven zichtbaar: om kittig en stijlvol oud te worden, alles lekker laten hangen en met bevriende stellen de avonden lachend door te brengen achter een cosmopolitan in de entertainmentbar in dit hotel in Torremolinos. Want waarom ook eigenlijk niet?

We are born alone and die alone. We need to understand aloneness. We aren’t even two minutes into our weekend program. I instantly fall for this woman-teacher looking like a combination of Martha Stewart and Shunryu Suzuki Roshi.

Precies één jaar nadat haar man -mijn Opa- overleed, loopt een bloedpropje vast in de hersens van Oma en zakt ze voor de ogen van mijn ouders in elkaar. Drie weken lang zitten we om beurten in een Tilburgs ziekenhuis naast haar bed en twijfelen we over wat Oma nog wel en niet kan (niet: praten, slikken, de linkerkant van lichaam bewegen en wel: ja en nee knikken, in je hand knijpen, blij zijn je te zien) en vooral ook over wat ze wel en niet begrijpt (dit was veel lastiger).